Önemsiz Nedenler Boşluğu,

Tüm cinayet çeşitlerini işleyesim var.
Her şeyi darmadağın edesim var,
kimsenin kılına zarar gelmesini istemediğim delirmelerim var.
Masanın bacaklarını kırıp, vazoyu paramparça edip çiçeklere dokunamayasım var.
Üşüyen vücudumun, ıslak saçlarımın,
okyanusların tabanına yerleşen hayallerimin,
hayatımın güven omurgasını yaralayan her şeye birkaç küçük hesap sorasım var.
Önlerine serdiğim iyi niyetimde cambazlık edenlere,
üstüme kapatılan kapılardaki güzel ellere,
gözlerinde aldatıldığım kadınlara hesap sorasım var.
Öykülerimin tek karakterli olmasına sebep olan herkesi büyük bir çukura kapatıp
 -zira anca alır-
üstüne kilit vurasım var.
Durmadan koşasım, arkama bakmadan kaçasım var.
Düşlerimi kurtarmak için kaf dağını aşasım var.
Kollarımı, bacaklarımı kırmadılar, lakin bana hediye ettikleri bu huzursuz ve bir o kadar güçsüz adamla başa çıkamıyorum.
Öyle yarım ki bazı şeyler, tamamlanmıyor. Yama almıyor üstümün başımın yırtığı.
Öyle gölge düşmüş ki üstüme siyahla kavgalanıyorum durduk yere.
Biraz da kötü olasım var, insanlarda uyandırdığım saflığı, merhameti, iyiliği terk edesim,
okkalı bir kötü olasım var.
Kötüler ciddiye alınır demişti bir abim. Deveye diken abicim demişti. Zira bu kederli yazılar yerine köşesinden tuttuğumuz bir hayatımız olurdu.
Artık yazı yazmayı dahi midem kaldırmaz oldu, fakat Sait Faik abinin dediği gibi 'yazmasak delirirdik', lakin yazıyoruz diye de deli olmadığımızı söylemedik. Kelimeler saygı duymayı her zaman hak eder fakat bu defa değil, bu defa değil