müzik kutusuna dokundum
jiletledim nemlenen ahşap duvarlarımı
boydan boya ali atay aktı,
kimse görmedi ama kanadı,
sel oldu yağdı,
bir iki kulaç attım haddimi aşarak,
beni gördüler tuttular paçamdan, boğdular
yapıştılar yakama sustular,
diktiler gözlerini üzerime, korkuttular
her şeyi öğrendim,
bir çok şeyi öğrendim de,
her şeyi bilmekle hiç bir şeyi bilmemek arasındaki eşitliğe basmadı kafam
ne yüzebildim deryada ne de dertli sandalımı kıyıya vurup parçalayabildim,
çırpındım durdum, yersiz, sebepsiz, istemsiz
sanki yaşamın son seferini kaçırmışım da,
arkasından kendimle rastlaşmışım gibi,
sanki hiç misafir kabul edemeyen o dağınık ev gibi,
sanki şekerinin yarısı yere düşürünce tamamından vazgeçen bir veled serzenişi gibi,
sanki 'bütüne sevdalı bir yarım gibi..
Of
"Kaybet bu öfkeni, içinde sakladığın.
YanıtlaSilTerk et o derdini, benden almadığın..."
''Sabret, sonu aynı değil söylüyorum.
YanıtlaSilDinle rüyalarım aynı olmayacak''
Herşey aslında hiçbirşeydir.Buradan geliyor kocaman bir hiçlikte iken boğuluşumuz.Buradan geliyor bildiğimiz herşeylerdeki o hiçlik hissi.Herşey ve hiçbirşey bilmemek eşittir bu yüzden.Yine saçmaladı kelimelerim.Herşeyi anlatmaya çalışırken koskoca bir hiçlikte boğuldular.Belki de sizler gibi kullanamayacağız kelimeleri asla ama olsun bizde bir şarkı eşliğinde sizleri dinleriz.
YanıtlaSil"Şimdi vazgeçersen geriye döneceksin,
Gitme kaybedince daha çok seveceksin..."
Güzel söylediniz, aslında bu yorum tamda herşeyle hiçbirşeyin eşitliğini tüm çıkmazıyla anlattı, çıkmazda kalarak anlattı. Değerleri yorumunuzu, fikrinizi paylaştınız için sağolun
YanıtlaSil